مسلمانان در فهم مسایل عقیدتی و فقهی به دو منبع اساسی کتاب خداوند و سنت پیامبر(ص ) اسـتـنـاد مـی جـویـنـد؛ ایـنـان بـا ابـزار عـقـل و انـدیـشـه بـه بـرداشـت مـسـایـل دیـنـی از ایـن دو مـنـبـع پـرفیض الهام می جویند و همین امر سبب گشوده شدن باب اجتهاد، گستردگی و تعدد آراء و اختلاف در نتایج و برداشت ها شده است .تـفـاوت بـرداشـت هـا از نـص شـرعـی ، از هـمان آغاز و در زمان پیامبر(ص ) نیز اتفاق می افـتـاد، امـا آن حـضـرت مـتـعـرض آن نـمـی شـدنـد، زیرا امری کاملا طبیعی بود. به عنوان مثال پیامبر گرامی اسلام برای حمله به یهود بنی قریظه فرمان دادند که منادی در میان مـردم ندا سردهد که ((هر کس که فرمان را شنید و فرمانبردار است ، نماز عصر را نگزارد مـگـر در مـحـل بنی برداشت اصحاب از این فرمان (که نماز عصر را نخوانند مگر در بنی قـریـظه ) دو گونه شد. گروهی گفتند منظور پیامبر(ص ) شتاب برای حرکت به طرف بـنـی قـریـظـه اسـت نـه به تاءخیر انداختن نماز عصر؛ این گروه نماز عصر را در راه و قبل از رسیدن به بنی قریظه به جای آوردند. اما گروه دیگر از صحابه از این فرمان فـهـمـیـدنـد که نماز عصر باید در محل بنی قریظه خوانده شود. حتی اگر پس از غروب آفتاب به آنجا برسند. اتفاقا آنان با تاءخیر و پس از غروب به آن جا رسیدند و موقع عصر نماز به جای نیاوردند.31