وقـتـی کـه شـهـرونـدان مـسـلمـان دارای مـذاهـب مـتـفـاوتـی هـسـتـنـد، بـرای تعامل با یکدیگر سه راه پیش روی دارند:1. راه اول : تـلاش بـرای تـحـمیل مذهب خود بر دیگران ؛ پیروان هر مذهبی تلاش کنند تا عـقـایـد خـود را بـه دیـگـر مذاهب تحمیل نمایند تا دیگران به اعتقادات ایشان گردن نهند. زیـرا آنان معتقدند که تنها مذهب خودشان محق تر می باشد و خود را مکلف می دانند تا مذهب خـویـش را نـشـر و گـسـتـرش دهـنـد. انـتـخـاب ایـن روش اشکال شرعی دارد؛ زیرا پذیرش اعتقاد از روی اجبار و زور نمی باشد. قرآن می فرماید: ((لا اکـراه فـی الدیـن ))42 بـلکـه باید از روی رغبت و اندیشه باشد. همچنین شرع مقدس اسلام اجازه نمی دهد مسلمانان دیگران را به پذیرش اعتقادات خویش مجبور سازند تا آنان نـیـز بـه خـداونـد ایـمـان بـیـاورنـد. خـداونـد نیز چنین حقی را به پیامبر(ص ) نداده ، می فـرمـاید: ((پس تذکر بده که تو تنها تذکر دهنده ای ، و بر آن تسلطی نداری .))43 و نـیـز ((پـس آیـا تـو مـردم را نـاگـزیـر مـی کـنـی کـه ایـمـان بـیـاورنـد؟))44 در عـمـل نـیـز تـجـربـه نـشـان داده اسـت کـه اگـر انـدیـشـه و اعـتـقـادی بـه مـردم تـحـمـیـل گـردد آن را نـمـی پـذیـرنـد بلکه به اعتقادات و مذهب خود پایبندتر می شوند. نـمـونـه بـارز آن نـبرد ملت های مسلمان است که در سلطه کشور کمونیستی شوروی سابق قرار داشتند.