«و كأيّن من نبىّ قاتل معه ربّيّون كثير فما وهنوا لما أصابهم فى سبيل اللّه و ماضعفوا و مااستكانوا و اللّه يحبّ الصّابرين * و ما كان قولهم الاّ أن قالوا ربّنا اغفر لنا ذنوبنا و إسرافنا فى أمرنا و ثبّت أقدامنا و انصرنا على القوم الكافرين * فاتيهم اللّه ثواب الدّنيا و حسن ثواب الأخرة و اللّه يحبّ المحسنين»(274)
 خداوند براى تشويق اهل ايمان به صبر و مقاومت در برابر مشكلات، پيامبران و ياران واقعى آن‏ها را نمونه و الگو معرفى مى‏كند و از آنان به دليل اوصاف ذيل مدح و ستايش مى‏كند:

 الف - آنان در برابر مشكلات سستى نورزيدند؛ «فما وهنوا».

 ب - ضعف نشان ندادند؛ «و ما ضعفوا».

 ج - در برابر دشمن تسليم نشدند و زارى و تضرّع نكردند؛ «و ما استكانوا».

 آنگاه خواسته‏هايشان را اين گونه بيان كردند:

 1 - خداوندا گناهان ما را بيامرز؛ «ربّنا اغفرلنا ذنوبنا».

 2 - از تندروى‏هاى ما درگذر؛ «و إسرافنا فى أمرنا».

 3 - ما را ثابت‏قدم بدار؛ «و ثبّت أقدامنا».

 4 - ما را بر كافران پيروز فرما؛ «و انصرنا على القوم الكافرين».

 جالب توجه اين كه: هنگامى كه آن‏ها به تقصير و گناه خود اعتراف كردند، خداوند آن‏ها را «محسن» ناميد؛ گويا خداوند به انسان مى‏گويد: هرگاه اعتراف به گناه و تقصير خود كردى، من تو را به احسان توصيف و تو را دوست و حبيب خودم قرار مى‏دهم؛ «و اللّه يحبّ المحسنين»، تا اين كه بداند راهى براى بنده به سوى خدا نيست، مگر به اظهار عجز و ذلّت و ناتوانى.(275)

 مجاهدان حقيقى به جاى اين كه شكست خود را به ديگران نسبت دهند يا به عوامل موهوم و مرموز مربوط بدانند، سرچشمه‏ى آن را در خودشان جستجو مى‏كنند و به فكر جبران اشتباهات خويش هستند، حتى آن‏ها كلمه‏ى شكست را بر زبان نمى‏آورند و به جاى آن اسراف و تندروىِ بيجا ذكر مى‏كنند؛ به عكسِ ما كه امروز سعى مى‏كنيم نقاط ضعفى را كه سرچشمه‏ى ناكامى‏ها و شكست‏هاى ماست، ناديده بگيريم و همه‏ى آن‏ها را به عوامل خارجى و بيگانه مربوط بدانيم.(276)